Nuno Bettencourt – Washburn N5 & N6 guitar clinic, czyli warsztaty gitarowe
20 maja 201513 kwietnia 2005 r., godz. 17.00, Saint Niklaas – Belgia, małe miasteczko nie opodal Brukseli. „Foyer de Spiegel” (gabinet luster) znajduje się w małej uliczce, w niczym nie przypomina głośnych sal koncertowych. Tutaj, później, bo o godz. 20:00 odbędzie się Washburn Gitar Clinic z udziałem Nuno Bettencourta (ex-Extreme, Mourning Widdows), który do promocji instrumentów zabrał kumpli ze swojego zespołu Population 1.
Z aparatem fotograficznym na szyi przedzierałem się przez ciche zakamarki gmachu i dotarłem do oszklonych drzwi, za którymi trwały przygotowania do koncertu. Spokój oraz zwolnione tempo garstki pracujących przy malutkiej, prowizorycznej scenie ludzi w niczym nie przypominał atmosfery rockowego wydarzenia, które miało tutaj nastąpić. Po chwili uprzejmie zapytałem wyluzowanego dźwiękowca czy mogę zaczekać (do koncertu zostały jeszcze 3 godziny!) wewnątrz sali, motywując swoją chęć długą męcząca podróżą z Polski. Rozmowa z tym przyjaznym osobnikiem pozwoliła mi poczuć się członkiem ekipy i już po chwili, razem z nim wózkami przewoziłem sprzęt sceniczny.
Tuż przed godziną „zero” zaczęli schodzić się fani oraz widzowie, tłumnie zajmując obszerny holl przed wejściem do sali koncertowo-pubowej. Przez zasiedzenie zostałem zakwalifikowany do „strony” pracującej, i od tej pory zająłem się profesjonalnym foto-reporterstwem.
Zespół przyjechał tuż przed godziną rozpoczęcia koncertu (a jeszcze nie było próby dźwięku!). „Sound check” przeciągał się w nieskończoność; po godzinie okazało się, że ilość przywiezionego przez Nuna i kamratów sprzętu przerasta mocą mozliwości energetyczne klubu. Zaczęło się rozłączanie zapasowych wzmacniaczy oraz przechodzenie na zasilanie efektów bateriami. W sumie publiczność skazana została na 1,5 godzinne opóźnienie, za co była kilkakrotnie wynagradzania darmowymi kuflami piwa wynoszonymi za drzwi klubu. Ostatnie przygotowania, „mycie rączek”, toaleta i już można grać. Na zapleczu zamieniłem kilka słów z Kevinem (perkusja) i Steavem (inst. klawiszowe) i życzyłem im udanego i przyjemnego koncertu, na co zgodnym chórem odpowiedzieli mi: „… lepiej, żeby był lepszy niż sound check”. No tak, półtora godziny to trochę długo jak na próbę dźwięku…
„Guitar clinic” a może „Rock Concert”?
Nuno zdecydował, że europejskie tournée promujące jego dwa najnowsze, sygnowane modele gitar Washburn N5, N6 nie będzie typową drętwą prezentacją instrumentów. Po krótkim wyjaśnieniu i przeproszeniu za opóźnienia – całą winą żartobliwie obarczył perkusistę Kevina, tłumacząc, że godzinami układa swoje włosy przy lustrze zanim pokaże się ludziom… Rzeczywiście facet miał afro niczym Jimi Hendrix… Szybkie nabicie i błyskawicznie zespół zamienił się w sprawną rockową machinę zaczynając od dźwięków piosenki Gravity z solowej płyty Nuna „Schizofonic”. Podczas pełnego koncertu (prawie dwugodzinnego) chłopcy zagrali największe hity zespołu Extreme, takie jak Get the funk out, słynny Bettencourtowski Lot trzmiela, He – Man Woman Hater, Cupid’s dead, Schizofonic: Swollen Princess, Crave; Mourning Widdows: Stop, Upside Downside.
Między piosenkami Nuno żartował sobie z konwencji warsztatów instrumentalnych; np. ze stwierdzenia „Guitar Clinic” – zapytał publiczność jak znosi koncert i czy przypadkiem ktoś po długim wyczekiwaniu nie potrzebuje konsultacji lekarskiej, przy czym wskazał drzwi, za którymi miał znajdować się gabinet z wszelkimi niezbędnymi medykamentami. Zaznaczył, że wszelkie pytania powinny być kierowane do niego podczas grania piosenek a nie pomiędzy nimi, ponieważ przeszkadza mu to w koncentracji i mówieniu do publiczności. W innej przerwie postanowił, że jednak przekaże trochę niezbędnej wiedzy jaką zdobył na drodze do wirtuozerii – demonstrując akord G-dur, wyjaśniał jak istotne jest zrozumienie jego zawiłej istoty… heh…, na koniec powiedział, że na następny jego przyjazd opowie o g-moll… ale to innym razem… Kiedy indziej znalazł sobie ucznia w pierwszym rzędzie skaczącego tłumu, któremu wyjaśniał ile strun ma gitara i jak niezbędne jest ich założenie przed koncertem.
W takiej właśnie atmosferze przebiegał koncert na najwyższym poziomie. Zespół był fantastycznie zgrany i wyczuwał każdą zmianę w formie piosenki jaką Nuno spontanicznie zarządzał. Piosenki brzmiały identycznie jak te zamieszczone na płytach, solówki odegrane z najwyższą pieczołowitością, a wszystko to razem tworzyło luźną, otwartą formę. W pewnym momencie Bettencourt zatrzymuje kapelę jednym ruchem ręki – pełna konsternacja (?!), po czym wyjaśnia, że właśnie „I fuck up’d the solo” (schrzanił solówkę) i w jednej sekundzie zespół niczym po naciśnięciu magnetofonowego przycisku „play” kontynuuje koncert.
Przyszła też kolej na granie akustyczne. Zabrzmiały akompaniujące dźwięki samplera (laptop Apple – obsługiwany przez Steave’go) oraz znana etiuda na gitarę akustyczną Midnight Express.
Około godziny 1.00 w nocy, Population 1 zakończyło swój koncert, członkowie zespołu zeszli ze sceny i udali się na 10 minutowy odpoczynek, po którym odbyło się podpisywanie płyt i rozdawanie autografów. Nuno, Joey, Steave, Kevin okazali się zabawnymi rozmówcami, miłymi facetami, kompletnie pozbawionymi wszelkich oznak „gwiazdorstwa”, jakie można spotkać u wielu artystów tej rangi.
Na koniec Steave powiedział mi, że niedługo ukaże się kolejny (drugi) album Population 1, oraz że po raz kolejny formacja zmieni swoją nazwę (!!!) na – „N.D.E.” (Near Death Expirience).
– Hmm, no tak, studiując muzyczną aktywność Nuno Bettencourt’a można z całą stanowczością stwierdzić, że ten facet nie usiedzi spokojnie w miejscu …
Krzysztof Krajewski
Ważniejsze fakty i dyskografia:
Zespoły:
Overseas (George Bettencourt: guitar, vocals; Nuno: bass; Gilbert Frias: guitar, vocals; Richard Houghton: drums; Paul (?): keyboards).
Myth (Nuno: lead guitar, keyboards, background vocals; Maureen Brennan: vocals; Richard Houghton: drums; Mike McCabe: Rhythm/lead guitar; Steve Powell: bass).
Viking (Joe Barros: keyboards; Luis Bettencourt: lead/rhythm guitar, vocals; Nuno: rhythm/lead guitar, background vocals; Robert Bettencourt: bass; Kenny Marcu: drums; Paulo Bettencourt: live sound).
Ruin (Nuno: guitar; Jeff Powell: bass; Dave Ciampaglia: drums).
Sinful (Nuno: guitar; Joey Anes: vocals; Bobby O’Brien: drums; Jeff Powell: bass).
Extreme, 1985-1996 (Pat Badger: bass; Nuno: guitar; Gary Cherone: lead vocals; Paul Geary: drums; Mike Mangini: drums).
Nuno, 1997 (Donovan Bettencourt: bass; Nuno: guitar, lead vocals; Paulo Bettencourt: synthesized guitar;
Dave Ciampaglia: drums; Ed Wyllie: guitar).
Mourning Widows, 1998-2001 (Donovan: bass; Nuno: guitar, lead vocals; Jeff Consi: drums).
Population 1, 2002- (Nuno: guitar, lead vocals; Joe Pessia: bass; Steve Ferlazzo: keyboards; Kevin Figuerido: drums).
Sprzęt i gitary:
Marschall Plexi, Hughes & Kettner TRI Amp
Washburn N4, P4, N5, N6 guitars
Albumy autorskie i z udziałem Nuna:
Jim Gilmore, “Putting Back The Rock”
Janet Jackson, “Black Cat” (1990)
Dweezil Zappa, “Confessions” (1991)
Danger Danger, “Screw It!” (1991)
“Guitar’s Practicing Musicians” Vol. 2 (1991)
“Guitars That Rule The World” (1992)
Baby Animals, “Shaved & Dangerous” (1993)
Dan Reed Network, “Mixin’ It Up” (1993)
“Flesh” (1994)
Robert Palmer, “Honey” (1994)
“God Took A Picture” (1995)
“Gravity” (1996)
“Schizophonic” (1997)
“Crave” (1997)
“Crave #2” (1997)
“Sunshine Jive” (1998)
“Mourning Widows” (1998)
Suze DeMarchi, “Telelove” (1999)
Lucia Moniz, “Magnolia” (1999)
20 Anos depois, “Ar De Rock” (2000)
Mourning Widows, “Furnished Souls For Rent” (JPN) (2000)
Mourning Widows, “Furnished Souls For Rent” (USA) (2001)
Eri Shingyogi, “Power Strip” (2001)
Lucia Moniz, “67” (2002)
“The New Princess” EP (2002)
BBMak, “Into Your Head” (2002)
“Population 1” (2002)
“Best Of Nuno” (2003-4)
“Guitar Wars” (2004)
“Sessions From Room 4” (2004)
Metallic Attack, “Metallica Tribute” (2004)
“Iron Maiden Tribute” (2004)
